یار در سفرم . . .

پ.ن: یار در سفرم

باخودت ببرم

یاد ایام

دوستانی دارم که روزی روی دفتر و کتاب و کیف و هرجایی که می توانستند برچسب عکس شهدا چسبانده بودند! آن روزها آنها انقلابی بودند و من دنبال تفکرات خودم! همیشه به خودم می گفتم که " نیگا فلانی عجب معرفتی داره نسبت به شهدا و . . . ." دوست داشتم که مثل آنها همه جام رو عکس شهدا بچسبونم اما تفکراتم قبول نمی کرد و من کاری خلاف فکرم انجام نمیدم! زیاد نگذشت شاید حدود 2-3 سال! یواش یواش من بال و پر دادم به فکرم و یواش یواش رفتم سمتی که خودم انتخابش کرده بودم! امروز هرجای زندگیم رو که نگاه می کنم لبریز از عطر شهدا و انقلابه ، قبلا هم همینطور بود اما خودم نمی خواستم!! ولی امروز ابایی ندارم از اینکه در روز عاشورای 88 به جوونکی ابله سیلی بزنم و از کارم پشیمون نشم! و اون دوستان رو نگاه می کنم که چطور به اعتقادات خودشون فحاشی می کنند و می خندند!

دنیا بچرخ بچرخ است هنوز . . . کسی را با کسی کاری نیست ، یک روز اینطرف یک روزی آنطرف یک روزی هم بی طرف! مهم تامین منافع است و جهت وزش باد ! 

کمربند هایتان را محکم ببندید . . . . .این دور دیگر دور ماست! دیگر هر چیز یا سرخ است و یا حسینی نیست هر که هر چه می خواد بگوید ، بگوید ، ما همینیم که هستیم!

پ.ن:

یک دوره ای بود که رهبری رو تنها قبول داشتم و از توهین هایی که به او می کردند ناراحت می شدم ، امروز اما . . . . . اوضاع تفاوت کرده!

تنفر

چقدر حالم بد میشه زمانیکه یک نفر تمام ذهنیت مثبتی رو که بهش دارم خراب میکنه!